ശബ്ദത്തിന്റെ വിലങ്ങുകൾ കഥ – മനു കൊല്ലം

 

ശബ്ദത്തിന്റെ വിലങ്ങുകൾ

കഥ – മനു കൊല്ലം

സുനിതയുടെ വിരലുകൾ കീബോർഡിൽ നിശ്ചലമായി. സ്ക്രീനിലെ കോഡ് വരികൾ മങ്ങി, അവ്യക്തമായി. ഓഫീസിലെ എയർകണ്ടീഷനറിന്റെ മൃദുവായ മർമ്മരം പോലും അവളുടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽ മുഴങ്ങുന്ന മൂളലായിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവൾ കണ്ണുകളടച്ച്, ആഴത്തിൽ ശ്വാസമെടുത്തു. ഹൃദയമിടിപ്പ് വേഗത്തിലാകുന്നതായി അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു.

എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് കുടുംബത്തിന്റെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കി ജോലിക്കായി ബസ് കയറുമ്പോൾ ആദ്യമാദ്യം സുനിത ഊർജസ്വലയായിരുന്നു. എന്നാൽ നാലു മണിക്കൂർ നീളുന്ന യാത്രയിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്ന ദുരിതം അവരുടെ ജീവിതത്തെ പതിയെ പതിയെ മാറ്റിമറിച്ചു.

ഞായറാഴ്ച അവധിയും കഴിഞ്ഞ് ഇന്ന് രാവിലെ ബസിൽ കയറുമ്പോൾ സുനിതയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടി. വീണ്ടും ആ നരകതുല്യമായ യാത്ര. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. "ദയവായി ഇന്നെങ്കിലും പാട്ടിന്റെ ശബ്ദം കുറയ്ക്കാമോ?" അവർ ബസ്സിലെ ക്ലീനറോട് യാചിച്ചു.

ഓടുന്ന ബസ്സിലെ  ശബ്ദം തന്നെ 80 ഡെസിബലിന് മുകളിൽകാണും. ഏ.സി. ബസ്സൊക്കെയാണ് പക്ഷേ ഉച്ചത്തിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന പാട്ടും ചേർത്ത് 120 ഡെസിബലിന് മുകളിൽ കാണും. ഡ്രൈവർ പുച്ഛത്തോടെ നോക്കി. "ഇതെന്റെ ബസാ. എനിക്കിഷ്ടമുള്ളത് ചെയ്യും. നിങ്ങൾക്കിഷ്ടമില്ലെങ്കിൽ ഇറങ്ങിപ്പോകാം."

“നിങ്ങളുടെ ബസ് മുതലാളിയുടെ നമ്പർ തരുമോ അദ്ദേഹത്തെ വിളിച്ചു ഞാൻ സംസാരിച്ചുകൊള്ളാം” സുനിത വീണ്ടും ദയനീയമായി ചോദിച്ചു.

"നമ്പറൊക്കെ തരാം, പക്ഷേ മുതലാളി ഇതിൽ ഇടപെടില്ല. ഞങ്ങൾ പോയാൽ ബസ് ഓടിക്കാൻ ആളെ കിട്ടില്ല. ഇതൊരു രസ്സമല്ലേ ചേച്ചീ, പാട്ട് നിർത്താനൊക്കില്ല, ചേച്ചി വേണൽ ചെവിപൊത്തിയിരുന്നോ" ജീവനക്കാർ ഒറ്റസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. ബസ് ജീവനക്കാരുടെ ധാർഷ്ട്യം സുനിതയെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു. സുനിതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ആരും തന്റെ വേദന മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. പാട്ടൊന്നുമില്ലാതെ ഹെഡ്ഫോണെടുത്ത് തലയിൽവച്ച് പതിയെ സീറ്റിൽ ചുരുണ്ടിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന് സബ്‌വൂഫറുകളിൽ നിന്ന് ഒരു ഉച്ചത്തിലുള്ള ബീറ്റ് പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. സുനിത ഞെട്ടി. തലയ്ക്കുള്ളിൽ എന്തോ പൊട്ടിയ പോലെ. ചെവികളിൽ നിന്ന് ചോര വരുന്നതായി തോന്നി. കണ്ണുകൾ മങ്ങി. ശ്വാസം മുട്ടി. "എനിക്ക് വയ്യ..." അവർ മന്ത്രിച്ചു. പക്ഷേ ആരും കേൾക്കുന്നില്ല. സംഗീതത്തിന്റെ മുഴക്കത്തിൽ അവരുടെ നിലവിളി മുങ്ങിപ്പോയി. സഹയാത്രികർ നിസ്സംഗരായി നോക്കിയിരുന്നു. ചിലർ ആസ്വദിച്ച് തലയാട്ടുന്നു. സുനിതയുടെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു. ഈ ദുരിതം എന്നവസാനിക്കും?

ഓഫീസിലെത്തുമ്പോഴേക്കും സുനിത ശാരീരികമായും മാനസികമായും തകർന്നിരുന്നു. തലവേദനയും ചെവിയിലെ മുഴക്കവും സഹിക്കാനാകുന്നില്ല. കമ്പ്യൂട്ടർ സ്ക്രീനിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ മങ്ങുന്നു. കോഡ് എഴുതാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ സുനിതയുടെ കൈകൾ വിറയ്ക്കുന്നു. ഓർമ്മശക്തി നഷ്ടപ്പെട്ടതുപോലെ. തെറ്റുകൾ, പ്രോഗ്രാമിംഗ് ലോജിക് മനസ്സിലാകുന്നില്ല, ചെയ്യുന്നതെല്ലാം തെറ്റിപ്പോകുന്നു.

അവളുടെ അസ്വാഭാവികത കണ്ട് സഹപ്രവർത്തകർ സംശയത്തോടെ നോക്കുന്നു. ചിലർ പിറുപിറുക്കുന്നു. സുനിതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നു. എല്ലാവരും തന്നെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നതായി തോന്നുന്നു.

പെട്ടെന്ന് ബോസിന്റെ വിളി. "നിങ്ങളുടെ പ്രകടനം മോശമാണ്. ഇങ്ങനെ തുടർന്നാൽ ജോലി നഷ്ടപ്പെടും,"  താക്കീതാണ്. ഹൃദയത്തിൽ തറയ്ക്കുന്നത്.

രാവിലത്തെ ബസ് യാത്ര വീണ്ടും ഓർമ്മയിൽ വന്നു, അത് വീണ്ടും അലട്ടി. ഉച്ചത്തിലുള്ള സംഗീതം, യന്ത്രങ്ങളുടെ മുരളൽ, യാത്രക്കാരുടെ സംസാരം - എല്ലാം ചേർന്ന് ഒരു ഭീകരമായ ശബ്ദ സംഗമം. ഹെഡ്ഫോണുകൾക്ക് പോലും ആ ആക്രമണത്തിൽ നിന്ന് അവളെ രക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. ആ ഓർമ്മകൾ അവളുടെ ശരീരത്തെ വിറപ്പിച്ചു. സുനിത നിസ്സഹായയായി കരയുന്നു. ജോലിയും കുടുംബവും എല്ലാം നഷ്ടപ്പെടുമോ? എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവർ നിരാശയിലാഴ്ന്നു.

സുനിത തന്റെ ഡെസ്കിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് ജനാലയ്ക്കരികിലേക്ക് നടന്നു. കാലുകൾ വിറയ്ക്കുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി. പുറത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ നഗരത്തിന്റെ തിരക്കും ബഹളവും കണ്ണിൽപ്പെട്ടു. എന്നാൽ അവളുടെ മനസ്സ് വീട്ടിലേക്ക് പറന്നു. കുട്ടികളുടെ ചിരി, ഭർത്താവിന്റെ സ്നേഹനിർഭരമായ വാക്കുകൾ, അമ്മയുടെ പ്രാർത്ഥനകൾ - ഇവയെല്ലാം ഇപ്പോൾ എത്ര അകലെയാണ്! കണ്ണുകളിൽ കണ്ണുനീർ നിറഞ്ഞു.

പെട്ടെന്ന് ഒരു സഹപ്രവർത്തകന്റെ ശബ്ദം അവളെ യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവന്നു. "സുനിതാ, മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങാൻ പോകുന്നു." അവൾ തലയാട്ടി, എന്നാൽ ആ വാക്കുകൾ പൂർണ്ണമായും ഗ്രഹിക്കാൻ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. കാതുകളിൽ ഒരു മങ്ങിയ മുഴക്കം മാത്രം. ഹൃദയം വേദനയിൽ മുറുകി.

മീറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ സുനിതയുടെ കാലുകൾ ഭാരം കൊണ്ട് വലഞ്ഞു. അവളുടെ മനസ്സ് ഒരു യുദ്ധക്കളം പോലെയായിരുന്നു - ജോലിയും കുടുംബവും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷം, നഷ്ടമാകുന്ന കേൾവിശക്തിയുടെ ഭയം, ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്ക. ഓരോ ചുവടും വയ്ക്കുമ്പോഴും അവൾക്ക് തോന്നി, താൻ ഒരു അഗാധമായ കുഴിയിലേക്ക് വീഴുകയാണെന്ന്. മീറ്റിംഗിനിടയിൽ, സുനിത തന്റെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ആഴത്തിൽ ചിന്തിച്ചു. എത്രനാൾ ഇങ്ങനെ തുടരാനാകും? എന്നാൽ എല്ലാം അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടിവരും എന്ന ചിന്ത അവളെ ഭയപ്പെടുത്തി. ജോലി ഉപേക്ഷിക്കുകയോ? കുടുംബത്തെ എങ്ങനെ പരിപാലിക്കും? വീട്ടിൽ തന്നെ ഇരിക്കുകയോ? സാമ്പത്തിക ബാധ്യതകൾ എങ്ങനെ നേരിടും? ഈ ചിന്തകൾ അവളുടെ നെഞ്ചിൽ ഒരു ഭാരമായി അമർന്നു.

മീറ്റിംഗിൽ നടന്നതൊന്നും വ്യക്തമായി കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കഴിഞ്ഞ് മടങ്ങുമ്പോൾ സുനിത ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു. അടിയന്തിരമായി ഒരു ഡോക്ടറെ കാണണം. ഈ നിശബ്ദ വേദനയ്ക്ക് ഒരു പരിഹാരം കണ്ടേ മതിയാകൂ. കുടുംബത്തിന് വേണ്ടി, സ്വയം രക്ഷയ്ക്ക് വേണ്ടി.

സുനിത വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ സന്ധ്യ മയങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. കുട്ടികൾ അവരെ കാത്തിരുന്നു, പക്ഷേ അവരുടെ സന്തോഷ ശബ്ദങ്ങൾ സുനിതയ്ക്ക് വേദനയായി അനുഭവപ്പെട്ടു. അവൾ കുട്ടികളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു, അവരുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഊഷ്മളതയിൽ കുറച്ചു നേരം മുഴുകി. കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് ഒഴുകിയ കണ്ണുനീർ അവൾ തുടച്ചുമാറ്റി. അടുക്കളയിൽ നിന്ന് ഭർത്താവിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു. "സുനിതാ, നീ വന്നോ? ചായ വേണോ?" അവൾ മറുപടി പറയാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി. എന്തുകൊണ്ടോ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ആ നിമിഷം അവൾക്ക് തോന്നി, താൻ എത്രമാത്രം ഒറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന്. രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ സുനിത തന്റെ കുടുംബത്തെ നോക്കി. അവരുടെ സംഭാഷണങ്ങൾ, ചിരികൾ - എല്ലാം ഒരു മങ്ങിയ ശബ്ദമായി മാത്രം അവൾക്ക് കേൾക്കാനായി. പെട്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി, താൻ ഈ പ്രിയപ്പെട്ടവരിൽ നിന്നും എത്ര അകന്നുപോയിരിക്കുന്നു എന്ന്. ആ തിരിച്ചറിവ് അവളുടെ ഹൃദയത്തെ പിടിച്ചുകുലുക്കി.

അന്ന് രാത്രി, എല്ലാവരും ഉറങ്ങിയ ശേഷം, സുനിത വാതിൽ തുറന്ന് മുറ്റത്തെ ചാരുകസേരയിൽ ഇരുന്നു. നക്ഷത്രങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി അവൾ ആലോചിച്ചു. എത്ര നാളായി താൻ ഈ നിശബ്ദതയുടെ തടവറയിൽ കഴിയുന്നു? എത്ര നാളായി തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവരിൽ നിന്നും അകന്നുപോകുന്നു? ആ ചിന്തകൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ണുനീർ നിറച്ചു.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, സുനിത തന്റെ ഭർത്താവിനോട് സംസാരിച്ചു. തന്റെ വേദന, ഭയം, ആശങ്കകൾ - എല്ലാം തുറന്നുപറഞ്ഞു. ആദ്യം അദ്ദേഹം ഞെട്ടി, പിന്നെ ദുഃഖിതനായി, ഒടുവിൽ അവൾക്ക് പിന്തുണ നൽകി. "നമുക്കൊരുമിച്ച് ഇതിനൊരു പരിഹാരം കാണാം," അവളുടെ കൈകൾ തന്റെ കൈകളിൽ എടുത്തുപിടിച്ച് അദ്ദേഹം തുടർന്നു, "നീ ഒറ്റയ്ക്കല്ല സുനിതാ, ഞാൻ നിന്റെ കൂടെയുണ്ട്." ആ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ സുനിതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.

അന്നുതന്നെ സുനിത ഒരു ഓഡിയോളജിസ്റ്റിനെ സന്ദർശിച്ചു. പരിശോധനകൾക്കു ശേഷം ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു: "നിങ്ങളുടെ കേൾവിശക്തി വളരെയധികം കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, പക്ഷേ നമുക്കത് മെച്ചപ്പെടുത്താം. ആദ്യം നിങ്ങൾ കുറച്ചുകൂടി ശാന്തമായിടത്തേയ്ക്ക്." അത്രയും കേട്ടപ്പോൾതന്നെ സുനിത സ്തബ്ധയായി. എന്നാൽ അതോടൊപ്പം തന്നെ ഒരു പ്രതീക്ഷയുടെ കിരണവും അവളിൽ തെളിഞ്ഞു.

മെച്ചെപ്പെടുത്താമെന്ന വാക്കുകൾ സുനിതയ്ക്ക് ഒരു വെളിപാടായിരുന്നു. അവൾ തന്റെ ജോലി രാജിവയ്ക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഭർത്താവ് ആ തിരുമാനത്തോട് യോജിച്ചു. "നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് ഇതിനെ നേരിടും," അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, "നിന്റെ ആരോഗ്യമാണ് ഏറ്റവും പ്രധാനം. നമുക്ക് പുതിയൊരു തുടക്കം കുറിക്കാം."

അടുത്ത കുറച്ചു മാസങ്ങൾ സുനിതയ്ക്ക് വെല്ലുവിളി നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. ചികിത്സകൾ, കൗൺസിലിംഗ് സെഷനുകൾ, കുടുംബത്തോടൊപ്പമുള്ള സമയം - എല്ലാം അവളെ പതിയെ സുഖപ്പെടുത്തി. ഓരോ ദിവസവും ഒരു പോരാട്ടമായിരുന്നു, പക്ഷേ കുടുംബത്തിന്റെ സ്നേഹവും പിന്തുണയും അവൾക്ക് ശക്തി പകർന്നു. പതിയെ അവളുടെ കേൾവിശക്തി മെച്ചപ്പെട്ടു. കുട്ടികളുടെ ചിരി വീണ്ടും സന്തോഷം നൽകി. ഭർത്താവിന്റെ വാക്കുകൾ വീണ്ടും ഹൃദയത്തിൽ തൊട്ടു.

ഒരു വർഷത്തിനു ശേഷം, സുനിത ഒരു പുതിയ ജീവിതം ആരംഭിച്ചു. കേൾവിയുപകരണങ്ങൾ അവളുടെ കേൾവി കുറെയൊക്കെ തിരികെ നൽകിയിരുന്നു. അവൾ വീട്ടിലിരുന്ന് ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ബിസിനസ് ആരംഭിച്ചു. ഇത് അവൾക്ക് കുടുംബത്തോടൊപ്പം കൂടുതൽ സമയം ചെലവഴിക്കാനും സഹായിച്ചു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ സുനിതയുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പുതിയ വെല്ലുവിളി ഉയർന്നുവന്നു. നാട്ടിലെ ആരാധനാലയങ്ങളിലെ വാർഷിക ഉത്സവം ആരംഭിച്ചു. ഒരാഴ്ചയിലധികം നീണ്ടുനിൽക്കുന്നതായിരുന്നു. കമ്മിറ്റിക്കാർ നാടെങ്ങും ലൗഡ്സ്പീക്കറുകൾ സ്ഥാപിച്ചു. അത് സുനിതയെ വീണ്ടും വേദനയുടെ ലോകത്തേക്ക് തള്ളിവിട്ടു. എല്ലാ പ്രയത്നങ്ങളും വെറുതെയായി എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.

രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങാൻ കഴിയാതെ കിടക്കുമ്പോൾ സുനിത ചിന്തിച്ചു, "ഇത് കേവലം എന്റെ പ്രശ്നം മാത്രമല്ല. എത്രയോ കുട്ടികൾ, രോഗികൾ, വയോധികർ ലൌഡ്സ്പീക്കർ ശബ്ദമലിനീകരണത്തിൻറെ ഇരകളാണ്." അവളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു തീരുമാനം ഉറച്ചു. ഇതിനെതിരെ ശബ്ദമുയർത്തണം. ആ നിമിഷം അവൾക്ക് തോന്നി, ഇതാണ് തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ലക്ഷ്യമെന്ന്.

അടുത്ത ദിവസം സുനിത പ്രാദേശിക പോലീസ് അധികാരികളെ സമീപിച്ചു. എന്നാൽ അവർ അവളുടെ പരാതി നിസ്സാരമായി തള്ളി. "ഇതൊരു പരമ്പരാഗത ആഘോഷമാണ്, നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് ഇത്ര പ്രശ്നം ഉണ്ടാക്കുന്നത്? നിങ്ങൾ മാത്രം പരാതി തന്നതുകൊണ്ടായില്ല, നിങ്ങൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാണെങ്കിൽ എങ്ങോട്ടെങ്കിലും താൽക്കാലികമായി മാറിപ്പൊയ്ക്കൂടെ" അവർ ചോദിച്ചു. ചിലർ അവളെ മാനസികരോഗിയായി മുദ്രകുത്തി. ഈ പ്രതികരണങ്ങൾ അവളെ വളരെയധികം വേദനിപ്പിച്ചു.

ഭർത്താവും കുട്ടികളും അവൾക്ക് പൂർണ പിന്തുണ നൽകി. "നീ ശരിയായ കാര്യത്തിനു വേണ്ടിയാണ് പോരാടുന്നത്," അവർ അവളെ ധൈര്യപ്പെടുത്തി. ഓരോ തവണ അവൾ നിരാശപ്പെടുമ്പോഴും, അവരുടെ വാക്കുകൾ അവൾക്ക് പുതിയ ഊർജം നൽകി.

അടുത്ത ദിവസം അവൾ പരിചയക്കാരിയായ ഒരു വക്കീൽ സുഹൃത്തിനെ പോയി കണ്ടു ശബ്ദമലിനീകരണ വിഷയങ്ങളിലെ നിയമങ്ങളെക്കുറിച്ചു വിശദമായി മനസ്സിലാക്കി. അതിൽ മോട്ടോർ വാഹന നിയമങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുവരുന്ന ഒരു ഭാഗത്ത് തനിക്ക് കേൾവിശക്തി നഷ്ടപ്പെടാൻ ഒരു പരിധിവരെ കാരണക്കാരായ മോട്ടോർ വാഹനത്തിലെ ശബ്ദമലിനീകരണം തടയുന്നതിനുള്ള നിയമം വരുന്ന ഭാഗവും ഉണ്ടായിരുന്നു.

അവൾ ഒരിക്കൽ അടച്ചുവച്ച കംപ്യൂട്ടർ അവൾ വീണ്ടും തുറന്നു. ശബ്ദമലിനീകരണ പോരാട്ടം അവിടെയാണ് തുടങ്ങിയത്.  സുനിത സംസ്ഥാന പോലീസ് മേധാവിയ്ക്കും, മനുഷ്യാവകാശ കമ്മീഷനും, വനിതാ കമ്മീഷനും അവളുടെ മെഡിക്കൽ രേഖകളും ചേർത്ത് വിശദമായ കത്ത് തയ്യാറാക്കി അയച്ചു. ശബ്ദമലിനീകരണത്തിന്റെ ആരോഗ്യപരവും സാമൂഹികവുമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങളെക്കുറിച്ച് അവൾ വിവരിച്ചിരുന്നു. നിയമങ്ങളും ചട്ടങ്ങളും ഉദ്ധരിച്ചു. ഇത് കേവലം ഒരാളുടെ പ്രശ്നമല്ല, മുഴുവൻ സമൂഹത്തിന്റെയും പ്രശ്നമാണെന്ന് അവൾ എഴുതി.

ആദ്യം മടിച്ചുനിന്ന അധികാരസ്ഥാനങ്ങൾ പൌരാവകാശങ്ങൾക്കുമുകളിലല്ല മറ്റൊന്നും എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. സുനിതയുടെ നിരന്തരമായ കത്തിടപാടുകളുടെ ശ്രമഫലമായി അവർ കാര്യങ്ങൾ ഗൗരവമായി പരിശോധിച്ചു. അവസാനം, നാടെങ്ങും സ്ഥാപിച്ചിരുന്ന അനധികൃത ലൗഡ്സ്പീക്കറുകൾ നീക്കം ചെയ്യാൻ ഉത്തരവിട്ടു. ആ വാർത്ത കേട്ടപ്പോൾ സുനിതയുടെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷാശ്രുക്കളാൽ നിറഞ്ഞു. ഉത്സവ കമ്മിറ്റിക്കാർ ആദ്യം എതിർത്തു. എന്നാൽ നിയമത്തിന്റെ കർശനത കണ്ടപ്പോൾ അവർ വഴങ്ങി.

ഈ മാറ്റം സുനിതയ്ക്ക് ഒരു വലിയ വിജയമായി തോന്നി. ഈ വിജയം സുനിതയ്ക്ക് പുതിയ ഊർജം നൽകി. അവൾ ശബ്ദമലിനീകരണത്തിനെതിരായ ഒരു പോരാളിയായി മാറി. നാട്ടിലെ സ്കൂളുകളിലും കോളേജുകളിലും അവൾ ബോധവത്കരണ ക്ലാസുകൾ നടത്തി. സാമൂഹിക മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ അവൾ തന്റെ സന്ദേശം പ്രചരിപ്പിച്ചു. ഓരോ ക്ലാസിലും അവൾ തന്റെ അനുഭവങ്ങൾ പങ്കുവച്ചു, കണ്ണുനീരോടെയും ചിരിയോടെയും.

 

"ശബ്ദം ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്,
പക്ഷേ അമിതമായ ശബ്ദം വിഷം പോലെയാണ്.”
നമുക്കൊന്നായി പോരാടാം സുനിതയോടൊപ്പം.